"ती", एक सोनेरी फुलपाखरू

एक होती मुलगी गोरी ,सोनेरी केसांची, पुसट  हलक्या ओठांची अगदी बाहुली सारखी.  आपण तिला "ती" म्हणूया. 

आणि आणखी एक होती मुलगी "तिच्या"हुन जरा वेगळी. आणि हिला आपण "ही " म्हणूया. 

लक्ष्यात ठेवा हा नीट ...... एक "ती" आणि दुसरी "ही "

"ही " ने नुकतीच  गिरगांव तल्या एका घर वजा CA च्या firm मध्ये articleship चालू केली. पार्ल्याच्या cosy suburb मध्ये वाढलेली, शिकलेली "ही " आयुष्यात पहिल्यांदाच स्वःताहुन train ने प्रवास करत होती. गिरगाव च्या गप्पा आबा आणि पपांच्या तोंडून ऐकलेल्या. Routine नविन , प्रवास नविन आणि firm मधील मुलं हि नविन .... सर्व काही अनोळखीं !

"ही " १/२ आठवड्यात सगळ्या नवीन गोष्टींमध्ये रुळली होती. सगळं कस आपलंसं वाटू लागले होते. सकाळचा प्रवास, दुपारचा डबा , company visits , audits सर्व काही बाकीच्या मुलं बरोबर वाटले जाऊ लागले. 

आणि एका सकाळी firm मध्ये "ही " ला "ती " दिसली. 

"ती" बाकीच्या पेक्षा वेगळी होती.  "ती" हसत हसत वाऱ्या सारखी आत शिरली. "ही " सोडून बाकी सगळ्यांच्या "ती" ओळखीची होती. "ही " "ती" ला बारकाईने बघू लागली. "ती" ज्या वेगात आली त्याच वेगाने भराभर काम करायला सुरुवात केली. "ही " काम करत असतांहि "ती " कडे बघतच होती. "ती" ने भराभर काम आटोपली, सऱ्यांच्या सगळ्या प्रश्नांना न घाबरता पट्पट ताठ मानेने हसत हसत उत्तर दिली. बाकीच्या मुलांशी "ती" छान हसत होती, बोलत होती, चेष्टा मस्कऱ्या करत होती. 

"ती" चा आवाज जरा वेगळा होता... दबका होता. बोलताना "ती"चा नाकाचा शेंडा  जरासा  गुलाबी झाला होता. 

"ही "च्या शी "ती" हसून मोजकचं बोलली. 

आणि संध्याकाळ होत होती. "ही " आणि बाकीची मुले आपापली कामं आटोपती घेत होती. प्रत्येकाला train मधील गर्दी दिसू लागली होती. 

आम्ही सगळे एकत्रच निघालो. खाली आल्यावर "ती" एका bike वरून मित्रा  बरोबर भुर्रकन दिसेनाशी झाली. 

बाकी  सगळे चालत train station कडे निघालो. विषय होता "ती"......प्रत्येक जण आपापले अनुभव आणि मतं सांगत होता. 

"ही " निमूट पणे प्रत्येक वाक्यं ऐकत होती. 

Train मध्ये नशिबाने "ही "ला खिडकी पाशी जागा मिळाली. डब्यातील गर्दी जाणवेनाशी झाली. खिडकीतून चेहेर्याला लागणाऱ्या वाऱ्या सोबत "ही " "ती" चाच विचार करू लागली. 

"खरंच का "ती" रागीट आहे? खरंच का "ती" उद्धट पणे मनाला येईल ते बोलते? खरंच का "ती" कोणाचच ऐकत नाही? खरंच का "ती" पटकन रागावते? खरंच का "ती"छोट्या छोट्या गोष्टींवरून भांडते?" "ही " ला मात्र "ती" बघता क्षणी वेगळी वाटली होती. 

"पण seniors सांगतात म्हणजे त्यात काही तरी तथ्य असेलच कि?! जाउ दे "ती" तिच्या राज्यांत खुश . आपण मुळी "ती" च्या वाटेल जायचंच नाही कसे?!" "ही " ने ठरवून टाकलं. 

दिवसा मागून दिवस गेले, वर्ष्या मागून वर्ष. आश्चर्याची गोष्ट म्हणजे "ही " आणि "ती" कधीच एकत्र audit ला गेल्या नाहीत.  "ही " "ती"ला घाबरून जरा लाम्बच रहायची. आणि "ती"ची articleship संपली. "ती" चा farewell चा कार्यक्रम झाल्यावर "ही "ने निश्वास टाकला,"चला, आता उद्या पासून ऑफिस मध्ये "ती" नाही. " "ती"ऑफिस ला येईनाशी झाली. Routine चालूच राहिले. 

मात्र "ती"गिरगावातच राहत असल्याने येता जाता भेट व्हायची. 

"ही " आणि "ती "चे आयुष्य दोन वेगवेगळ्या रूळांवर धावू लागले. 

आणि अश्यातच का, कशी ,केव्हा न जाणे पण "ही " आणि "ती" भेटल्या. आणि भेटू लागल्या, बोलू लागल्या. "ही " ची "ती" बद्दलची भीती कमी होऊ लागली. "ही " ला स्वःताच्या मनाने दिलेले vibes आठवले. ते खरे होते. "ही " ला "ती " आवडू लागली. आणि "ही " आणि "ती" छान मैत्रिणी झाल्या. 

लग्नं झाली, jobs सुरु झाले. आयुष्य दाटिवाटीचं होऊ लागले. पण  तरीही "ही " आणि "ती" मनाने अजूनच जवळ आल्या. त्या दोघी वेगळ्या होत्या पण आता zigsaw puzzle एक आकार घेऊ लागला. "ही " आणि "ती" महिन्या तुन एका शनिवारी एकमेकींन बरोबर पूर्ण दिवस घालवू लागल्या. 

"ती" कडे स्कूटर होती. "ही " स्कूटर चालवायला खूप घाबरायची. पण "ती" "ही " ला पाठी बसवून फिरवायची. 

Marine drive , गिरगाव चौपाटी , चर्चगेट ,  आणि वरळी च्या समुद्र च्या लाटा त्या दोघीं ची बड्बड , खिदळणं पाहून अजूनच जोरात फेसाळयाच्या. भर धाव स्कूटर वर बसून केसांतून वाहणारा गार वारा सगळं काही विसरायला लावायचा. "ती" ने "ही " ला नव्याने श्वास घ्यायला शिकवलं. "ती" ने "ही " ला पावसात चिंब भिजायला शिकवलं. "ती" ने "ही " ला मन मोकळ करायला शिकवलं. "ती" ने "ही " ला पुस्तकांमधील जादू दाखवली.  छोट्या छोट्या  गोष्टीं मधून आनंद अनुभवायला शिकवलं. 

आणि एक दिवस "ही " "ती" पासून दूर गेली. त्यांच्या भेटी गाठी वर्ष्यातून एकदा किंवा दोन तीन वर्षयांतून एकदा होऊ लागल्या. परत "ती" आणि "ही " आपापल्या दुनियेत एकमेकांच्या आठवणी सोबत राहू लागल्या. 

पण परत एके दिवशी "ती" ने "ही " ला फोन केला. साता  समुद्र  पलीकडून "ती" ला "ही " परत भेटली.....मनाने दोघीही परत स्कूटर वरून वारा  खात , पावसात भिजत आणि हसत खिदळत फिरू लागल्या. 

आज २० वर्षयां नंतर "ही " आणि "ती" ला भेटण्याची गरजच लागत नाही. "ती" ने आठवण काढली कि "ही " ला जाणवते. "ही " चा आवाज ऐकला नाही तर "ती" चा दिवस संपत नाही. 

"ही " आणि "ती" एक झाल्या आहेत.... त्यांची मैत्री आहे समुद्राशी, पावसाशी ,वाऱ्याशी, सूर्याशी, हसण्याशी आणि रडण्याशी सुद्धा. ...... त्यांची मैत्री आहे जगण्याशी. 

"ही " अडखळली तर "ती"चा हात ,हाक असतेच. "ती" डळमळली तर "ही " ची साथ , साद असतेच. 

आता "ही " "ती " आहे आणि "ती" "ही " आहे.... 

"ती" माझी कायमची माझी आहे.