moresamidhaDoodle-o-sophy: Mumbai Local Train - The Ladies Compartment
मुंबई लोकल ही मुंबईकरांसाठी oxygen इतकीच महत्त्वाची !
प्रत्येका कडे किमान एक तरी लोकल चा किस्सा असतोच .....
आजची गोष्ट वाचताना नक्कीच तुम्हाला तुमचा local चा किस्सा आठवेल.......
पार्ल्यात घर असणे म्हणजे "Owner's pride Neighbor's envy".😈
माझ्या आजोबांनी १९५२ मध्ये पार्ल्याला एक टुमदार बंगला बांधला. चार भाडेकरू आणि दुसरा संपूर्ण मजला आमचा. खूप हवेशीर आणि मोठं घरं आणि तेव्हढीच मोठ्ठी गच्ची .... आणि त्यात एक मोठा झोपाळा !
मोठ्ठाली गच्ची आणि झोपाळा असलेले घर असल्याने मी शाळेत एकदम famous होते.
ह्या सामराज्य च्या दोनचं 'राजकन्या '......मी आणि छोटुकली .
आजची गोष्ट आहे पार्ल्याच्या दोन 'राजकन्यांची '.
खूप वर्ष्यांपुर्वी जेव्हा मी साधारण ७/८ वर्ष्यांचे होते आणि छोटुकली अवघी २/३ वर्ष्यांची होती.
शाळा आणि घर हा नेहेमीचाच प्रवास सोडला तर महिन्याच्या शेवटच्या शनिवारी आमची स्वारीं Churniroad ला आत्येकडे जायची. माझी आई , तिचा हात पकडून मी आणि कडेवर छोटुकली ! बाबा office मधून direct आत्ये कडे पोचायचे.
अश्याच एका शनिवारी आमची स्वारी निघाली Churniroad ला.
पहिला टप्पा घरापासून पार्ले station चा पायी प्रवास.
त्या वेळी रिक्षा हा प्रकार माहितंच नव्हता. आई धावत असायची पण मला आजूबाजूला बघतं बघतं चालत तो प्रवास खूप आवडायचा. छोटुकली तर काय .... आईच्या कडेवर बसून इकडून तिकडे फक्त मान फिरवायची ! माझे पाय दुखले कि तिचा हेवा वाटायचा. एक दोनदा आईला मस्का लावण्याचे व्यर्थ प्रयत्नं ही करून व्हायचे.
आमची स्वारी स्टेशन ला पोचली कि प्रवासाचा दुसरा टप्पा....ladies compartment मध्ये दाखल होणे.
त्या शनिवारी का कोण जाणे पण platform वर खूपच गर्दी होती. साडी, purse ,खांद्यावर छोटुकली आणि हाताशी मी हे सर्व सांभाळत गाडीत शिरण्या साठी माझी आई तयार होती. माझ्या कडे न बघता ती अखंड वेळ पुटपुटत होती," गर्दी असली किंवा नसली तरी गाडी आल्यावर पटकन गाडीत शिर. इथे तिथे बघत बसू नकोस. नाहीतर राहशील platform वरच. मला छोटुकली ही सांभाळायचं आहे ." मी तरीही आजूबाजूला बघतच होते. मी आपली माझ्याच स्वप्न नगरीत होते.
"येतेय ती train churniroad ला थांबणार ना? " असे संभाषण माझ्या आईने दोन तीन बायकांशी करून झाले होते. ती थोडी बावरलेली वाटत होती.
मलाचं तिच्या हाताची गरज असल्याने मी काय धीर देणार तिला ?!
आणि शेवटी ती गाडी platform वर थांबली आणि तो पर्यंत एकमेकांशी हसून खेळून बोलणाऱ्या बायका एकमेकांना ढकलून डब्यात शिरू लागल्या. पुढची २/३ मिनिटे नक्की काय झाले ते मला कळलेच नाही. मी चिटुकली पिटुकली असल्याने त्या गर्दीतुन वाट काढून डब्ब्यात शिरले. आणि train चालू झाली.
काही सेकंदातच डब्यातील बायकां स्थिरावल्या. आणि माझ्या लक्षात आले कि माझा हात आईच्या हातात नव्हता.
लगेच डोळ्यात पाणी साठले. "आई ...आईईईई ..... कुठे आहेस तू ?" अशी आरोळी ठोकून मी जोरात भोकाड पसरलं.
काही मिनिटांपूर्वी भांडणाऱ्या बायकां अचानक सावध झाल्या. "काय झाले? तुझी आई कुठे आहे? ती चढली का या डब्यात कि platform वरच राहिली? कुठे जायचे आहे तुला?" प्रश्नाचा भडीमार सुरु झाला. मी अजूनच रडू लागले.
मला आईचे शब्द आठवू लागले," माझा हात अजिबात सोडायचा नाही. तू मोठी आहेस ना छोटुकली पेक्षा ?! मग नीट वाग. एकट्या मुलांना पळवून घेऊन जातात."
मला आता कोणीतरी पळवून घेऊन जाणार ह्या भीतीने मी 'आईईईई , छोटीईईईई ,बाबाआआ ,आजोबाआआ " सगळ्यांचा धावा करू लागले.
गाडी वेगाने धावत होती. मी तितक्याच वेगाने रडतं आणि हाका मारत होते. चेंगरा चेंगरीच्या गर्दीत मी एकटी होते. काय करायचे ते कळतं नव्हते. मला गाडी थांबवायची होती. पण मी होते इवलीशी.
"उडी मारू का?" का "chain खेचु ? पण असते तरी कुठे ही Chain?" माझा मलाच खूप राग आला. "का नाही माहित मला chain कुठे आहे? बरं ....समजा मला chain सापडली तरी एव्हाडाली लांब लचक train माझ्या ताकदीने थांबेल का?" ह्या सगळ्या विचारयांच्या वादळांत शेवटी मला साक्षात्कार झाला .....
"माझ्या बारीक हातातल्या शक्ती पेक्षा माझ्या गळ्यातल्या रडण्याला अधिक शक्ती आहे."
And the weeping and crying continued .......
माझ्या मते किमान 'एक वर्षयांनी' Santacruz स्टेशन वर गाडी थांबली. आता एक नवीन प्रश्न ' ह्या रडणाऱ्या मुलीचे काय करायचे?' आणि डब्बयातील बायकांनी सहमताने ठराव मांडला.
मला एकच काम होत...... 'बेंबीच्या देठा पासून जोरात रडणे आणि ते मी अतिशय मनापासून करत होते.'
ठरावा प्रमाणे एक मावशी मला घेऊन स्टेशन वर उतरली. तिने station master शी बोलून त्यांना सगळा गोंधळ सांगितला.
परत एका नव्या ठरावा नुसार ती मला हाताशी धरून प्लॅटफॉर्म वर ladies comparment च्या समोर उभी राहिली.
"रडू नकोस ? बघ ,ते काका आता तुझ्या आईला कळवतील आणि पुढच्या ट्रेन ने तुझी आई इथे येईल." मावशी धीराने गाडीची वाट पाहत होती. आता माझ्या डोळ्यातून कमी आणि नाकातून धारा वाहू लागल्या होत्या.
आणि मला एक गाडी platform मध्ये शिरताना दिसली.
"ह्या मावशी म्हणतात त्या प्रमाणे असेल का माझी आई आणि छोटुकली ह्या गाडीत? त्यांना कळले असेल का मी इथे आहे? नसेल ... तर काय?" ह्या विचारात असतानाच गाडी थांबली आणि त्या प्रचंड मोठ्या झुंडात मला दोन ओळखीचे कावरे बावरे झालेले चेहेरे दिसले. उरली सुरली सगळी शक्ति पणाला लावून मी जोरात हाक मारली,"आईईईईईई"..... " आईला पाहून एवढा आनंद मला त्या आधी कधीही झाल्याचे आठवत नव्हते.
आलेली गाडी निघून गेली. तिथे उरलो ते ;मी, माझी आई , छोटुकली , त्या मावशी, Station master काका आणि आई सोबत आलेले पोलीस काका .
मी आईला घट्ट मिठी मारून जोरात रडू लागले. मावशी आणि काका मनापासून खुश झाले होते. आई ने रडवेल्या आवाजात आणि थरथरणाऱ्या हातांनी मावशी आणि काकांचे मनापासून कितीतरी वेळा आभार मानले.
आता काय मी खुश ! सगळ्यांना वाटले की समारंभ संपला ....'Happy ending'
पण story अभी बाकी हैं मेरे दोस्त 😎😎😎
सगळे शांत झाल्यावर एक जोर दार स्वर सर्वत्र पसरला ......"माझी ताईईई .... 😢😢😢😢😢"
छोटुकली ला रडताना पाहून आम्ही सगळे जोरात हसू लागलो.
शेवटी आम्ही सगळे आत्येकडे पोचलो.
पण त्या दिवस नंतर train आणि आत्येला visit ह्या बरोबर आमचे adventure नक्की आठवले जाते.
आता बरेच काही बदलले आहे पण ताई साठी मारलेली ती प्रेमळ हाक, आईला मारलेली घट्ट मिठी आणि आईच्या अश्रूंमुळे भिजलेलं माझे हात मात्र बदलले नाहीत.
आजही मुंबई लोकल तीच , तशीच आहे ...... मुंबईची lifeline आहे.
आजही कितीही गर्दी असली तरी 'ती' आपलीशी वाटते.
आमचे त्रिकुट अजूनही एकमेकां बरोबर असते. एकमेकांचे हात आम्ही घट्ट पकडून असतो. मनाने प्रत्येक क्षणी एकत्र असतो.
आणि हो....
मी त्या नंतर किती तरी दिवस बाहेर पडताना माझ्या चप्पलां ऐवजी आई च्या चप्पलां कडे लक्ष ठेवले.
कारण ही गोष्टं आहे आईच्या एका पायातली चप्पल platform वर खाली राहिल्याने घडलेल्या adventure ची 😇😄😄😄
